Dün, bir önceki sınıfımdan öğrencim olan Elif okulumuza geldi. Anne babası da öğretmen olduğundan, bugün kendi okuluna gitmeyerek onlarla birlikte olmak istemiş.
Elif isimli öğrencim bu sınıfımda da eksik değildi. Ve ben Elif ismini çok seviyorum!
Elif’leri “Bir önceki nesil Elif’im” ve “Bir sonraki nesil Elif’im” olarak adlandırdım. Onlar da birbirlerini çok sevdiler ve gün boyunca birbirleriyle vakit geçirdiler. Tesadüfe bakın ki, ikisi de pembe giysiler içindeydiler bugün.
Hava güzeldi ve son derste dışarı çıktık. Neredeyse okulun tamamı dışarıdaydı, öğretmenler de öyle. Bir ara, iki Elif’imin yan yana gördüm. İkisiyle birlikte resim çektirmek istedim:
“Ben iki nesil Elif’lerimle resim çekilmek istiyorum.”
Her ikisini de birer yanıma alarak öğretmen arkadaşımdan resmimizi çekmesini rica ettim. Öğretmen arkadaşım, birkaç poz çekti, sonra da Elif’lere takıldı:
“Şimdi ben resminizi çektim ya, siz de çalışmaya başlayınca bunun karşılılığında bana para verirsiniz.”
Birinci nesil Elif hiç düşünmeden, gülümseyerek, “Olur,” dedi. İkinci nesil Elif ise güneşten kaçırmaya çalıştığı gözlerine ellerini siper ederek öğretmen arkadaşıma alttan alttan baktı, “İki resim çekti, hemen de para istiyor,” dedi.
İkinci nesil Elif bunları söylerken yüzü gayet ciddiydi. Öğretmen arkadaşım verecek cevap bulamadı, bana baktı. Ben “Bu Elif’im öyledir, ” diyerek güldüm.
10.06.2016, Cuma Gülyalı Merkez İlkokulu, Ordu 1/B Sınıfı