Çalışmak insanı zinde tutuyor. Çalışmaya alışmış insan için boş oturmak çok zor. Boş oturmak, bir de yazın sıcağında boş oturmak, insanı istemediği bir miskinliğe itiyor. Bu, yaz tatillerinde benim için hep böyle.
Yaz tatillerinde bile çalışmamaya alışamayan ben için emekliliğe alışmak çok zor olacak. Belki de bu nedendendir hep geciktirmem.
Allah’tan, hafta sonları çalışma özlemimi bir nebze de olsa giderebileceğim; köyümde; bir ‘hobi tarlam’ ve yine boş kalmamamı sağlayacak kadar bir fındık bahçem var da, bir miktar çare oluyor.
Bugün eşime “Benim emeklilikte yapacak bir iş bulmam lazım,” dedim, o da bana “Yeter çalıştığın, biraz da dinlen, milletle uğraşmak çocuklarla uğraşmaya benzemez,” dedi.
Baktım, haklı. İtiraf etmeliyim ki, artık her geçen günde daha fazla yorulduğumu hissesiyorum. Eee, yaş da yerinde durmuyor, hep ileriye sarıyor.
Geçenlerde kuzenimle laflarken, ki kendisi benden iki yaş büyüktür, “Çok çalışıyorsun, yeter, biraz dinlen,” dedim. Neden mi dedim? Başkalarına akıl vermek, kendine akıl vermekten daha kolay da ondan. Alacağım tepkiyi biliyordum, yanılmadım: “Çalışmadan duramam ben, çalışırken mutlu oluyorum.”
İşin hülasası, çalışabilme gücü Allah tarafından bize bahşedilmiş büyük bir nimet. Henüz sağlığımız yerindeyken kıymetini bilerek değerlendirmek lazım.
Temmuz 2022, Bulancak